Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 28
“...Hindi ko alam ang password. Hindi sinabi sa akin ng tatay ko ang password bago siya pumasa.” Sumimangot si Avery Tate at
umiling.
Hindi siya nagsinungaling.
Totoo na hindi sinabi ni Jack Tate sa kanya ang tungkol sa kumpanya bago siya namatay, lalo pa ang kanyang mga huling salita
na may kaugnayan sa password.
Napakaraming tao sa kwarto noong mga oras na iyon, kung si Jack Tate ang nagsabi nito, hindi siya maaaring siya lang ang
nakakaalam.
“Tito Locklyn, bakit hindi ako bumalik at tanungin ang aking ina!” Nakipag-usap si Avery Tate sa bise presidente,” Nang makita
ko ang tatay ko sa huling pagkakataon, umalis siya pagkatapos magsalita ng ilang salita sa akin. Baka marami pang alam ang
nanay ko.”
Hindi naman nagduda ang bise presidente: “Okay. Huwag sabihin kahit kanino ang tungkol dito. Ito ay isang pangunahing sikreto
ng aming kumpanya. Sinasabi ko lang sa iyo dahil ikaw ang tagapagmana na itinalaga ni President Tate.”
Sinulyapan ni Avery Tate ang safe, isang napakatinong boses sa kanyang isipan ang nagpapaalala sa kanya.
Kinailangan nilang sabihin sa kanya ang tungkol sa sikretong ito dahil wala silang mahanap na magbubukas ng safe. 1
Kung lihim nilang binuksan ang safe na ito, kinuha na lang sana nila ang mga gamit sa safe nang pribado at hinding-hindi
ipaalam sa kanya ang tungkol dito.
“Well, hindi ko talaga sasabihin kahit kanino ang tungkol sa bagay na ito. Tiyo Locklyn, bukod sa iyo, sino pa ang nakakaalam
nito?” Nakipag-chat si Avery Tate sa bise presidente habang ang kanyang mga paa ay patungo sa pinto.
Sumunod ang bise presidente patungo sa pintuan.
“Dalawa pang technician. Pareho silang pinagkakatiwalaang tao ng iyong ama at sinusundan siya ng maraming taon. Pagdating
ng oras na ibenta at makuha ang pera, hatiin natin ito ng pantay, ano sa tingin mo?” Sabi ng bise presidente.
Tumango si Avery Tate, “Kung gayon, babalik ako at kunin muna ang password.”

“Sige. Tate, hindi naman sa hindi ako nagpumilit, kundi walang nakakakita sa kumpanya ng tatay mo at sa amin bilang isang
team. Gusto lang nila itong sistemang binuo natin, at tiyak na masisipa tayo pagdating ng panahon. Napakahirap din para sa
akin na gawin itong desisyon.”
“Oo, naiintindihan ko. Tiyo Locklyn, paano kung hindi ko maisip ang tamang password?” Nanlaki ang mga mata ni Avery Tate at
tumingin sa Bise Presidente.
Medyo nag-aalala talaga siya.
Wala na siyang ideya ngayon.
Kumunot ang noo ng bise presidente, “Siguro may mga senyales na iniwan sa iyo ang tatay mo noong ibinigay niya sa iyo ang
kumpanya. Bumalik ka at pag-isipan mong mabuti.”
“OK”
Pagkaalis ng kumpanya, sumakay si Avery Tate ng taxi pabalik sa tahanan ng kanyang ina.
Naghuhugas ng gulay si Laura Jensen. “Tate, bakit ka hinanap ni Cole Foster? Hindi ba kayo naghiwalay?”
Kinuha ni Avery Tate ang kanyang baso ng tubig, humigop at sinabing, “Siya ay binugbog ni Elliot Foster at
gustong lumaban. Sinubukan niyang gamitin ang kamay ko para patayin si Elliot Foster.”
Malaki ang pagbabago sa mukha ni Laura Jensen, “Tate, hindi ka papayag diyan, di ba?!”
“Paano ito posible? Pagpatay ng tao, siguradong hindi ko gagawin. Nanay, anong klaseng tao ako sa iyo
isip?”
L
Nakahinga ng maluwag si Laura Jensen: “Lumaki ka na at hindi ka nagbabahagi ng maraming bagay sa akin. Halimbawa, ang
usapin ng iyong pagbubuntis...Kung hindi ka pinilit ni Elliot Foster na magpalaglag, gaano katagal mo bang binalak na itago ito
sa akin?”

Lumapit si Avery Tate sa kanyang ina at niyakap siya: “Nay, hindi ko alam ang pagbubuntis hanggang sa huli na rin. By the way,
alam mo ba kung nasaan ang mga relic ni Dad?”
Natigilan ang ekspresyon sa mukha ni Laura Jensen at awkward niyang sinabi, “Tate, matagal na kaming naghiwalay ng tatay
mo at nang mamatay siya, hindi akin ang mga relic niya. Ano ang kailangan mo sa kanyang mga labi?”
Sinabi niya sa kanyang ina ang nangyari.
“Ito ay isang anim na digit na code. Ano kaya ang itinakda ni Tatay? Nakwento na ba niya sayo?” Nag-isip siya ng husto.
Umiling si Laura Jensen, “Wala siyang sinabi sa akin tungkol sa password. Paulit-ulit niyang sinasabi sa akin na nagsisisi siya
noon at patuloy na lumuluha... Sa totoo lang, nandidiri ako sa kanya, pero sa tuwing naiisip ko ang imahe niya sa higaan niya,
nanlalambot ako...Buntong-hininga, anong silbi ng pagkamuhi muli kapag wala na ang mga tao. ”
“Nay, sinabi sa akin ng Bise Presidente na hindi ibinigay sa akin ni Tatay ang kumpanya para tuparin ang utang. Sinabi niya na
ang sistemang binuo ni Tatay ay maaaring ibenta sa malaking halaga.” Nangunot ang ilong ni Avery Tate, at napakakomplikado
ng pakiramdam niya.