Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 41
Marahil ito ay dahil hindi nagpakita ng pabor si Elliot sa maraming tao sa kanyang buhay sa ngayon kung kaya’t kapag nagpakita
siya ng kahit katiting na nararamdaman para sa isang tao, inakala ng lahat na mahal niya ang taong iyon.
Ang uri ng pag-ibig na pinangarap ni Avery ay ang paggalang sa isa’t isa at hindi kung saan hawak ng isang partido ang lahat ng
kontrol at kapangyarihan sa relasyon.
Pagdating ng sasakyan sa Foster mansion, bumaba ang bodyguard at dire-diretsong naglakad papunta kay Elliot.
“Sinabi sa akin ni Miss Tate sa kotse na ang mga bagay na sinabi niya kagabi ay para lang subukan ang lie detector,” paliwanag
ng bodyguard, marahil sa takot na si Elliot ay magalit.
Nagpalipas ng oras si Avery na magpalit ng tsinelas sa bahay sa harap ng pintuan. Alerto siya, nakikinig sa usapan.
“Sinabi pa nga niya na hindi niya sinasadyang galitin ka,” dagdag ng bodyguard.
“Wala ba siyang bibig? Bakit mo siya kinakausap?” bulalas ni Elliot.
Agad na pinaalis ng bodyguard ang kanyang sarili, ngunit hindi bago binato ng nagbabantang titig si Avery, bilang babala sa
kanya na ang kanyang mga araw ay bilang na kung hindi niya gagawin ang mga bagay sa kanyang amo.
Dahan-dahang lumapit si Avery kay Elliot.
Umupo siya sa sofa sa tapat niya, pagkatapos ay nag-ipon ng lakas ng loob at naghanda na magsalita.
“Pumunta ka ba sa isang single party?” Nauna ng isang hakbang si Elliot sa kanya. Tinanong niya ito bago pa ito makapagsalita.
“Single party ba iyon?” sagot ni Avery. “Wala akong ideya. Ang alam ko lang ay marami sa mga bisita ang mayaman, kaya
naghanap ako ng mga investor.”
Mahigpit na nagsalubong ang mga kilay ni Elliot habang nagtanong, “At may nahanap ka ba?”
“Ayoko,” sagot ni Avery. “Mga sampung minuto lang ako doon bago ako tinawag ng bodyguard mo.”
“Ako ba ang sinisisi mo?” tanong ni Elliot.
Medyo nagutom si Avery, kaya pumitas siya ng mansanas sa mangkok ng prutas sa isang mesa at kumagat.

“Kung sisisihin kita, bibigyan mo ba ako ng pera?” tanong niya.
“Sa iyong panaginip,” sagot ni Elliot.
Tumawa si Avery, pagkatapos ay sinabi, “Kaya hindi ko hahayaang sirain mo ang aking mabuting kalooban.”
“Maganda ba ang mood mo dahil tinanggal mo ang iyong vice president at dalawang pangunahing staff mula sa research team?”
Natigilan si Avery sa kalagitnaan ng kagat.
Dumapo sa kanya ang hugis almond nitong mga mata habang nagtatanong, “In love ka ba sa akin, Elliot?”
Kung hindi siya naiinlove sa kanya, bakit siya mahihirapang tingnan ang bawat maliit na detalye tungkol sa kanyang mga
gawain?
Tila tumigil ang oras sa silid. Ang awkward ng atmosphere sa pagitan nila.
Ibinalik ni Avery ang mansanas sa kanyang bibig.
Nakatutok ang mga mata ni Elliot sa kanya, ang lalim ng titig nito na parang lamunin na lang siya ng buo
Ilang sandali pa ay nagsalita na siya.
“At ikaw?”
Tinatanong ba niya kung mahal niya ito?
Nagsimulang bumilis ang tibok ng puso ni Avery habang namumula ang kanyang pisngi.
“Hindi ko sasabihing mahal kita, pero hindi ko rin sasabihing hindi rin ako... Wala akong lakas ng loob na mahalin ka...”
Nagdadrama siya. Ang kanyang pag-iisip ay umikot at umikot.
Naguguluhan siya sa dulo nito, ngunit umaasa siyang naintindihan ni Elliot ang ibig niyang sabihin.
Nakikita niya ang galit na nag-aalab sa mga mata nito, ngunit parang hindi pangkaraniwang kalmado ang sinabi nito, “Hindi ako
kasingsama ng iniisip mo, Avery. Hindi mo ako kailangang intindihin, ngunit hindi mo na ako kailangang kalabanin.”

“Hindi ako lalaban sa iyo,” sabi ni Avery, pagkatapos ay tumahimik at idinagdag, “Gusto ko lang mamuhay ng sarili kong buhay
sa paraang paraan.”
Ang buhay niya?
Ito ay isang buhay na tiyak na hindi kasama sa kanya.
Kinuha ni Elliot ang kanyang tasa ng kape at humigop.
“Hindi maliit na halaga ang inaalok ni Hertz. Kung magbebenta ka sa ganoong presyo, magkakaroon ka pa rin ng ilang pondo na
natitira pagkatapos mabayaran ang utang, “sabi ni Elliot, na iniiba ang paksa.
Natigilan si Avery ng ilang segundo bago napagtanto na Tate Industries pala ang tinutukoy niya.
“Ang aking ama ay hindi gustong ibenta ang kumpanya.”
“Ang pagkalugi ay hindi iba sa pagbebenta nito. Ang una ay mangangahulugan ng pagkawala ng kumpanya sa mas malaking
pagkalugi.”
Nag-isip si Avery saglit, pagkatapos ay nagsabi, “Salamat sa iyong input, ngunit mayroon akong sariling mga saloobin tungkol
dito.”
Bahagyang tumawa si Elliot.
Ito ang unang pagkakataon na nakita niya itong tumawa.
Mesmerizing siya kapag tumatawa.
Ang huling beses na nakita ni Avery ang kanyang mukha na ganoon ay sa kanyang computer. Malambing at mainit ang ngiti nito
habang nakayakap ang babaeng iyon.