Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Tumango si Miss: “Alam ko. Ang tanong ngayon ay kung si Siena ay mabubully ng ibang mga bata kapag siya ay pumasok sa
paaralan.
“Kung ang ibang bata ay maglalakas-loob na i-bully si Siena, siguradong lalaban siya. Nasabi ko na sa kanya ang lahat.” Sabi ng
biyenan.
Umiling ang Miss: “Bawal ang away sa paaralan. Dadalhin ko si Siena sa paaralan mamaya at makipag-usap sa guro.
“Gayunpaman, ang kindergarten ay hindi gaanong natututunan.” Mother-in-law mainly focused on crispy, “Sanay siyang
makipaglaro sa mga bata sa bundok, pero ngayon araw-araw siyang nakakulong sa bahay, nakaka-depress talaga. Masarap
ang tulog niya noon. Oo, natutulog siya kapag hinawakan niya ang kama. Ngayon ay hindi siya makatulog sa gabi, at palagi
siyang nagigising kapag siya ay natutulog. Natatakot talaga akong masuffocate siya.”
“Alam kong hindi siya masaya. Pero bago maging malinaw ang lahat, mararamdaman ko lang muna na mali.” Walang magawa
ang Miss, “Walang ganap na paraan para sa mga tao na mamuhay ayon sa gusto nila, hindi lamang siya, ngunit maraming tao
sa lipunang ito.”
“Well. Mag-ingat ka sa daan.” Sabi ng biyenan.
Pagkalabas ni Miss sa kwarto, naglakad siya sa harap ni Siena, hinawakan ang kamay niya, at inakay siya palabas.
Hindi masyadong maganda ang panahon ngayon, makapal ang ulap, at parang guguho na ang langit. At nagkaroon ng malamig
na hamog sa paligid.
Pinalibutan ng biyenan ang kanyang mukha ng isang bandana, na nagpapakita lamang ng isang pares ng malaki at malinaw na
mga mata.
Ang kindergarten ay malapit sa komunidad kung saan sila nakatira, at maaari silang maglakad doon.
Mula noong huling nagpadala si Elliot ng isang tao, lumipat sila sa isang mas malayo at mas lumang komunidad.
Ang mga kindergarten na malapit sa komunidad ay natural na hindi masyadong maganda. Ngunit para sa kanila, ang kaligtasan
ang una at ang kalidad ng buhay ay pumangalawa ngayon.
“Miss, ngayon ko lang narinig ang sinabi mo sa biyenan ko.” Itinaas ni Siena ang kanyang ulo at sinulyapan ang Miss, “Miss, isa
kang mabuting tao.”

Tumaas ang sulok ng bibig ni Miss, pero hindi siya makatawa: “Siena, good girl ka rin. Ang masasamang tao ay hindi madaling
makilala. Bata ka pa, kailangan mo lang alagaan ang iyong sarili, kumain kung kailan ka dapat kumain, matulog kung kailan ka
dapat matulog, at kung maaari kang pumasok sa paaralan, mag-aral ka nang maayos. Huwag mong masyadong isipin ang iba
pa.”
“Sinabi sa akin ng biyenan kapag ako ay lumaki, tulungan mo ang aking ina na maghiganti.” Si Siena ay hindi maglalakas-loob
na sabihin sa kanyang biyenan ang sinabi niya sa Miss, “Pero hindi ko pa nakikita ang aking ina. Kanino ako maghihiganti? Hindi
ako mananalo laban sa sinuman!”
“Oo. Ngayon hindi ko na alam kung sino ang kalaban, kung paano maghiganti.” Bumuntong-hininga ang Miss, “Hinahanap ko rin
ang pumatay sa iyong ina.”
Siena: “Miss, bakit mo tinutulungan ang nanay ko?”
“Hindi ko tinutulungan ang nanay mo. Hindi rin ako tutulungan ng nanay mo. Wala akong kinalaman sa nanay mo, at medyo
napopoot pa ako sa kanya.” Hindi inilihim ni Miss ang kanyang emosyon, “Ninakaw ng nanay mo ang taong gusto ko. Hindi man
sinasadya ng nanay mo, kung hindi ang Nanay mo, siguradong hindi ako tatanggihan ng taong gusto ko.”
“Oh... miss, sino ang taong gusto mo? Nasaan na siya?” Curious na tanong ni Siena.
Kinagat ng Miss ang kanyang mga ngipin, huminga ng malalim, at ibinuka ang kanyang mga labi nang may panginginig: “Noong
gabing namatay ang iyong ina, pinatay din siya.”
Nabalot ng lamig ang mukha ni Siena.
Ang ibang mga bata sa edad na ito ay hindi madalas na nakakaugnay sa salitang ‘kamatayan’.
Ngunit hindi lamang alam ni Siena ang kamatayan nang maaga, ngunit alam din niya ang kalupitan ng buhay.
Dinala ni Miss si Siena sa kindergarten at nakilala ang principal.
Matapos makita ang peklat sa mukha ni Siena, ang punong-guro ng kindergarten ay natigilan saglit, at pagkatapos ay
nagtanong, “Mayroon pa ba siyang ibang problema maliban sa peklat sa kanyang mukha?”
The Miss: “Walang ibang problema. Napakalusog niya at may magandang personalidad. Medyo tahimik.”