Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 23 Walang humpay na hinampas ni Elliot ang kamay ni Avery at malamig na sumirit, “Ang pagpapaalam sa iyo ay
nagpapakita na ng awa sa iyo, Manahimik ka at itigil mo na ang pang-aasar sa akin!”
Tiningnan ni Avery ang walang puso niyang ekspresyon at nilunok lahat ng sakit niya.
Wala siyang masabi o magawa para magbago ang isip niya. Idiniin niya ang sarili sa upuan at tumingin ng masama sa labas ng
bintana. Nang huminto ang sasakyan sa harap ng ospital, pilit na hinila palabas ng sasakyan si Avery at kinaladkad papunta sa
gynecology clinic.
Nanatili si Elliot sa isang kotse at nagsindi ng sigarilyo.
Paulit-ulit na nagre-replay sa kanyang ulo ang naluluhang mga mata ni Avery at ang mapoot na ekspresyon na binaril niya sa
kanya.
Tumanggi siyang magmadali sa kanya!
Ang lahat ng nagtaksil sa kanya ay kailangang magbayad para sa mga kahihinatnan.
Ang malalaking pinto sa operating room ay dahan-dahang nagsarado matapos itulak si Avery sa operasyon.
Bumukas muli ang mga pinto pagkaraan ng halos kalahating oras.
Lumabas ang doktor at sinabihan ang bodyguard, “Tapos na ang operasyon, ngunit kailangan nating obserbahan ang pasyente
nang hindi bababa sa isang oras.”
Ang gawain ng bodyguard ay ipasa si Avery sa pagpapalaglag. Ngayong tapos na, tapos na ang kanyang misyon.
Umalis sa waiting room ang bodyguard at bumalik sa operating room ang doktor.
Nang dumating si Laura sa ospital pagkatapos matawagan, nakaupo si Avery sa isang bench na namumula ang mga mata dahil
sa luha.
“Masakit, Inay...” Tinapik ni Laura ang kanyang likod at pumikit, “Huwag kang umiyak, mahal ko. Umuwi na tayo. Pagsisisihan
niya kapag nalaman niya ang totoo!”
“Hindi, hindi niya gagawin. Hinding-hindi siya magsisisi,” sabi ni Avery habang pinupunasan ang mga luha sa gilid ng kanyang
mga mata. “Ang kanyang puso ay mas matigas at mas malamig kaysa sa bato.”

Hinawakan ni Laura si Avery habang naglalakad sila palabas ng ospital, at pumara sila ng taksi.
Nang makaalis na sila, mabilis na umalis ang sasakyan ni Elliot mula sa ospital.
Sinabihan si Cole na may pag-uusapan si Elliot sa kanya at ipinatawag siya sa kanyang bahay.
Pagdating ni Cole sa gabi, walang palatandaan sa Elliot kahit saan.
“Ano ang gustong pag-usapan ng tito ko? Diba sabi niya ayaw na niya akong makita ulit dito?” Tanong ni Cole kay Mrs. Cooper
pagkatapos humigop ng tsaa.
Nag-aalala ang ekspresyon ni Mrs Cooper. Marahas siyang umiling at sinabing, “Wala akong alam. Huwag mo akong tanungin.”
Nagtago siya sa isang sulok at pinagmamasdan si Avery na pilit na dinadala kanina. Wala siyang masabi o magawa tungkol dito.
Hindi siya makapaniwala na buntis si Avery. Ang mas hindi kapani-paniwala ay ang katotohanang pipilitin siya ni Elliot na
magpalaglag.
Sabay silang natulog noong gabing iyon.
Maya-maya ay pumasok na sa courtyard ang kotse ni Elliot.
Napatayo si Cole nang marinig ang papalapit na sasakyan at lumabas siya para salubungin ang kanyang tiyuhin.
Nang lumabas si Elliot mula sa kotse, ang kanyang madilim na ekspresyon ay lubos na kaibahan sa sikat ng araw sa gabi.
Masama ang pakiramdam ni Cole, ngunit ngumiti siya at sinabing, “Tito Elliot, bakit ka tumawag.”
Bago niya matapos ang kanyang pangungusap, sinipa siya ng bodyguard ni Elliot sa bituka at pinalipad siya sa lupa.
“Nagpakita ka talaga, you little brat?! How dare you take your uncle as tanga?!” Bumaba ang bodyguard sa leeg ni Cole at
dinuraan siya. “Dahil pamangkin ka ni Master Elliot, hahayaan kitang pumili kung paano mo gustong mamatay. Paano naman?!”
Nabalot ng takot si Cole.
“Anong ginawa ko, Tiyo Elliot? Sabihin mo sa akin kung ano ang ginawa ko? Wala akong ideya sa ginawa ko!” Tiningnan ni Elliot
ang kanyang pamangkin mula sa kanyang wheelchair at malupit na sinabi, “Pinatay ko ang anak ni Avery Tate.”

Nahiya si Cole. 1
“Paano ito posible? Paano niya makukuha ang anak ko? Never pa akong natulog sa kanya! Paano niya nabuntis ang anak ko?!”
Namula ang mukha ni Cole sa takot.
Pagkatapos ng ilang saglit na nakatulala na katahimikan, sinabi niya, “Tito Elliot, sabi mo buntis si Avery? Hindi kaya sa iyo ang
bata, kung gayon?!”