Melancholic Wife

Albana's POV

Tumungo ako sa restroom at agad kong tinitigan ang sarili kong repleksyon sa malaking salamin na kaharap ko. My eyes burst into tears. Hindi ko alam kung paano ko pa aalisin ang sumpang ito sa akin. Kahit na naging kami ni Rev at alam ko na hindi ako kayang ipaglaban ni Farris ay palagi pa rin akong nasasaktan.

Before, I was tortured physically. Now, the fact that he can't even choose me even once makes my mind and my heart tortured. And his decision fueled my desire to take revenge on them.

Lumabas ako sa banyo at agad kong hinanap si Rev. Magkasama kasi kami kanina pero iniwan niya ako dahil may importante raw siyang gagawin.

Naningkit ang mga mata ko nang makita ko na nagmadaling lumabas nang mall si Rev. Sinundan ko siya pero nang nakalabas na ako ay siya namang pag-alis niya.

Agad akong humanap ng masasakyan at pinahabol ko ang kaniyang sasakyan.

"Saan ka pupunta, Rev?" tanong ko sa sarili.

Lumapit ako sa driver at kinalabit ko siya sa kaniyang balikat. Tumingin siya sa akin kaya naman ay agad ko siyang sinabihan na magmadali sa pagmamaneho.

"Kuya, pakidoble naman po nang bilis nang pagmamaneho mo. Kailangan ko taklagang mahabol ang boyfriend ko," sabi ko bago ako bumalik sa pagsandal.

Hindi ako mapakali dahil sa aksiyon ni Rev. Nakita ko kanina paano siya nagmamadali.

Di-nial ko ang kaniyang numero. Nagriring ang smartphone niya pero hindi niya ito sinasagot.

"Kuya, kaunting bilis pa ho," sabi ko sa driver.

Malapit na naming maabutan ang kotse ni Rev nang bigla namang may pumagitnang sasakyan. Sumerbato si Kuya pero hindi ito binigyang pansin ng tao sa unahan namin. Biglang tumunog ang aking smartphone. Sinagot ko ang tawag.

"What!?"

Lumingon ang driver sa aking gawi.

"Bakit po, Ma'am? May problema po ba?"

Lumunok ako bago ako huminga nang malalim. Kinabahan ako sa balitang pinarating ni Carli.

"Nasaang hospital kayo? Pupunta ako riyan, Carli," sabi ko.

Pinatay ko ang tawag nang nasabi na ni Carli kung saang hospital sila.

Lumapit na naman ako sa driver at agad siyang kinalabit muli. Mabuti na lang kasi hindi mainitin ang ulo ni Manong. Baka nasapak na niya ako dahil sa kakulitan ko. Kanina pa kasi ako kalabit nang kalabit sa kaniya.

"Hayaan niyo na lang po ang sasakyang pinahahabol ko sa inyo, Manong. Kung puwede po sana ay pumunta na lang tayo sa Saint Jude," natatarantang sabi ko sa driver.

Tumango siya at agad na pinaharurot papunta sa direksiyon ng hospital ang kaniyang taxi.

Napaluha na lang ako dahil sa pag-aalalang naramdaman ko. Nag-aalala ako dahil pakiramdam ko ay may tinatago si Rev sa akin. Hindi ko na kasi kayang maloko pang muli. Mahal ko na siya at pinagkakatiwalaan ko siya pero base sa mga kilos niya ay parang may tinatago talaga siya sa akin. Ngayon lang siya nagkakaganito. Kahit na ano kasi ang problema niya ay sinasabi niya sa akin. Ang sabi niya lang sa akin ay importante raw ang bagay na aasikasuhin niya. Dumagdag pa itong nangyari sa mansion. Hindi ko siya puwedeng hayaan na lang at hindi dalawin para lang masundan si Rev. Sa tingin ko ay mas kailangan niya ako sa pagkakataong ito. Binigay ko ang bayad ko kay Kuya at agad na akong lumabas mula sa kaniyang taxi.

Pumunta ako sa nurse station at agad na hinanap ang pasyenteng dadalawin ko. Hindi ko na alam kung nasa ayos pa ba ang hitsura ko at ang damit na suot ko dahil sa pag-aalala ko. "Proceed to Room VVIP1001-"

"Salamat," putol ko agad sa linya ng nurse at agad na akong kumaripas nang takbo patungo sa elevator na kakabukas lang dahil may nurse na papasok rin. Agad kong pinindot ang button patungo sa ika-limang palapag. Halos hindi ko na hinintay ang tuluyang pagbukas nang elevator dahil sa aking pag-aalala. Tumakbo ako patungo sa room kung saan na nagpapahinga si Abuela.

Binuksan ko ang pintuan at agad kong nakita si Carli.

"Carli, ano ang nangyari k-kay Abuela?" hingal na hingal kong tanong kay Carli.

Lumapit sa akin si Carli. Nakita ko ang pag-aalala sa kaniyang ekspresyon.

"Heart Attack, My Lady. Sabi ng doktor niya ay mabuti kasi sinugod siya agad rito ng taong nakakita sa kaniya," sabi ni Carli.

Kumunot ang noo ko dahil sa sinabi niya.

"What? Hindi pala sa mansion inatake si Abuela?"

Tumango si Carli.

"S-Sorry, My Lady," aniya.

"Hindi ba sinabi ko sa inyo na hindi na puwedeng lumabas sa bahay si Abuela na walang kasama? Matanda na siya and she's not even taking her medicine properly."

Lubos akong nag-aalala sa kondisyon ni Abuela. Nakita ko kasi sa kaniyang trash bin sa kuwarto niya na hindi niya naman talaga iniinom ang kaniyang mga gamot. Tinatapon niya lang ang mga gamot niya. She's even lying to me na ang mga gamot na nakita ko sa trash bin niya ay mga expired daw. I didn't bother to ask her anymore baka kasi magalit lang siya at maging sanhi ito nang pag-atake ng sakit niya.

"Tumakas si Abuela, My Lady. Kahit na isa sa amin ay hindi alam kung paano siya nakalabas sa bahay nang wala man lang nakakakita sa kaniya," paliwanag ni Carli. Napakamot ako sa aking ulo dahil sa sinabi ni Carli.

"Ang dami-dami niyo sa mansion pero hindi niyo nabantayan nang maayos ang isang matanda? She needs extra care, Carli. Hindi sapat na pakainin at painumin lang siya ng mga gamot niya. Ano ba kasi ang ginagawa ng mga nag-aalaga sa kaniya?"

"Albana, My Mihija is here," mahina pero masayang sabi ni Abuela.

Tumingin ako sa kaniyang kama. Parang nabunutan ng tinik ang lalamunan ko nang marinig ko ang kaniyang boses.

Tumango ako kay Carli. Nakuha niya ang ibig kong ipahiwatig kaya naman ay agad niya kaming iniwan ni Abuela.

Nagmadali akong humakbang patungo sa kama ni Abuela. Niyakap ko siya nang mahigpit. Naluha pa ako dahil sa aking pag-aalala sa kaniya.

Tinapik niya ang likod ko kaya naman ay umatras ako at tinitigan ko siya sa kaniyang mga mata.

Pilit siyang ngumiti kahit na masyadong pansin sa kaniyang mga mata na nahihirapan na siya.

Hindi ko napigilan ang pagpatak ng mga luha ko sa aking mga biyas.

Inabot ni Abuela ang aking pisngi. Ngumiti siya habang inaalis ang mga luha ko. Muli akong lumapit sa kaniya at hinawakan ang kaniyang mga kamay.

"Bakit mo ako pinag-aalala nang ganito, Abuela? I almost lost my mind when I heard you're admitted," sabi ko sa kaniya.

Umiing si Abuela at umirap siya dahil sa aking naging reaksiyon.

"Stop the drama, Mihija. Malakas pa ang Abuela mo! It seems that you didn't remember how I carried you by myself when you were injured. How dare you make me feel I am week, Albana," maprinsipyo niyang sabi. Napapikit ako nang saglit.

"Naaalala ko iyon, Abuela. Iniisip lang kita. Sinabi ni Carli na tumakas ka raw sa mansion. Saan ka ba pumunta?" tanong ko sa kaniya.

Sinubukan niyang umahon mag-isa pero nahirapan siya kaya naman ay tinulungan ko siya. Inayos ko ang kaniyang unan at maigi ko siyang pinasandal.

"May pinuntahan lang ako, Mihija," mahinang tugon niya.

Gumanti siya nang pisil sa aking mga kamay. Maging ang pagpisil ni Abuela sa mga kamay ko ay wala na ring masyadong lakas.

"Sino ang dumala sa iyo rito?"

"I don't know him. All I remember is that he is wearing a black mask with a grey cap on his head. Matangkad siya. Kahit na lumapit na siya sa akin noong natumba ako ay hindi ko nakilala ang kaniyang mukha. All I know about him is his deep and manly voice," kuwento ni Abuela.

"Abuela, mabuti na lang talaga kasi nakita ka ng taong iyon. Huwag niyo naman pong ipahamak ang sarili niyo. Matanda na kayo. Why don't you just stay in the mansion and live a peaceful life?" sabi ko.

Ngumiti siya. Maya't maya ay nakita ko paano bumulwak ang mga luha mula sa kaniyang mga mata.

"You are my peace, Mihija. Hindi ako matatahimik hanggang hindi ko nasisiguro na tunay na ang kaligtasan mo mula sa mga taong gustong ipahamak ka noon. I would rather die first than losing you, My Mihija," anang Abuela.

Her love for me is genuine. Naiyak ako dahil sa uri ng pagmamahal na pinaramdam ni Abuela sa akin. I was homeless and she gave me shelter. I was lost but she found me. I was weak but she made me strong. Hindi ko kaya na mawala siya sa akin.

"Don't say that, Abuela. Hindi ko kaya na mawala ka sa akin."

Ayaw na ayaw kong marinig mula sa kaniya ang mga salitang ukol sa kamatayan. I can't afford losing someone like her.

"I'm sorry for making you worried, Mihija," aniya.

Tumayo ako at yumuko ako para yakapin siya.

"Ako ang dapat na humingi ng tawad sa iyo, Abuela. Nang dahil sa akin ay hindi ka na nagkaroon ng peace of mind. You are always worried about me. Kaya ko na po ang sarili ko, Abuela. You made me stronger enough to face any obstacles in life," sabi ko habang inaayos ang higaan niya.

Muli ko siyang pinahiga para makapagpahinga na siya.

"I have to go outside para maasikaso ang mga information mo, Abuela. Huwag magbubukas ng smartphone. Huwag kang makulit, Abuela," paalala ko sa kaniya.

Tumango lang siya bago niya pinikit ang kaniyang nga mata.

Marami akong finill out-an bago ako muling bumalik sa kuwarto niya. Gabi na rin pala at kailangan kong umuwi sa bahay.

"Carli, I'm so sorry about earlier. Nataasan na naman kita ng boses," nagsisising sabi ko sa kaniya.

Ngumiti si Carli at agad niyang tinapik ang balikat ko.

"Nag-aalala ka lang kay Abuela, My Lady. Hayaan mo na akong magbantay sa kaniya rito. Umuwi ka na at baka hinahanap ka na ni Rev," anang Carli.

Tumango na lang ako bilang responde. Naalala ko na naman si Rev at kung paano siya nagmamadaling umalis kanina.

Patuloy kong iniisip ang kakaibang kilos ni Rev. Mabigat ang loob ko pero kailangan ko paring umuwi sa bahay dahil baka hinahanap na niya ako.

Hinugot ko mula sa aking bag ang aking smartphone. Nakita ko na umilaw ang gilid nito. He made 200 attempts to call me. Hindi ko ito nasagot dahil naka-silent ang smartphone ko.

He even texted me. He asked kung nasaan na raw ako at bakit wala pa ako sa bahay. Akmang magrereply sana ako but my phone was totally out of power.

Minadali ko na lang ang paglalakad ko para makalabas na ako sa hospital.

Natigilan ako at ilang hakbang na napaatras dahil sa lakas nang pagkakabangga ng isang lalaki sa akin. Tumingala ako and a familiar description visited my mind. He is wearing a black mask and there is a grey cap on his head. "I'm sorry," sabi niya gamit ang malalim na boses na tugma rin ayon sa paglalarawan ni Abuela.

Yumuko ang lalaki at nagmadaling lumakad papalayo sa akin. Lumingon ako para habulin siya. Niligaw ko ang tingin ko sa paligid pero bigla na naman siyang nawala.

Narinig ko na minsan ang boses na iyon pero hindi ako nakatitiyak kung saan at kailan ko ito narinig.

Bakit ba siya nagmamadali? Gusto ko sana siyang matanong kung siya ang lalaking dumala kay Abuela rito sa Saint Jude. Nais ko lang din siyang pasalamatan dahil sa kabutihan na ipinamalas niya.

Puwersa akong umiling nang makita ko kung ano'ng oras na. Pasado Alas Otso na pala ng gabi.

Diretso na ako sa paglalakad at hindi na muling lumingon pa. Humanap ako ng masasakyan. Mabuti na lang kasi may nakita akong taxi na may binaba sa tapat ng hospital. Kumaripas ako nang takbo at agad na sinabi sa driver ang address na uuwian ko.

Nang makarating ako ay agad akong pumasok sa gate. Dumiretso ako sa aking paglalakad patungo sa bahay. Nakabukas ang pintuan kaya ay diretso ako sa pagpasok.

Naabutan kong papunta paroon at parito si Rev. Ang gulo ng buhok niya. He looks so worried.

Napabuntong-hininga siya noong nakita niya ako. He suddenly ran to me and gave me the tightest hug he could ever give.

"Sweety, naman! You made me sick for a while. Hindi ka man lang sumasagot sa mga tawag ko," sabi niya habang yakap-yakap pa ako.

Pumiglas ako pero mas hinigpitan niya pa ang kaniyang pagyakap sa akin.

"I even texted you. I am so sorry kung hindi ko nasagot ang mga tawag mo kanina," sabi niya.

Huminga ako nang malalim. Now that I have my reason to ask him, I will.

"You made me even sicker, Rev. Nag-overthink ako kanina. Bigla mo na lang akong iniwan with your lame reason. Hindi mo man lang nasabi sa akin kung ano talaga ang nangyari. I followed you and even ran after you but sad to say, I wasn't able to reach you. Tumawag kasi si Carli at sinabi na inatake sa puso si Abuela. Rev, magtapat ka nga sa akin."

Kumawala ako sa kaniyang mga yakap. Seryuso akong tumitig sa kaniya.

"Are you hiding something from me, Rev?"

Umiling siya. Lumakad siya papalapit sa akin. Hinawakan niya ang magkabila kong pisngi at hinalikan niya pa ang aking noo.

"Hindi. It just happened that Doc. Manolo needs to talk to me in person. He said it is very urgent kaya iniwan kita. But I came back to fetch you, kaso, hindi na kita mahagilap doon."

Para akong magnet na dumikit kay Rev at niyakap siya. Natatakot ako na mangyari ulit sa akin ang karanasan ko noon.

"Are you sure?"

"Yes, Sweety, I am. Hindi kita lolokohin. I dreamed of you and I don't have a reason to cheat over you. Mahal na mahal kita, Jen."

Huminga ako nang malalim bago ko nilibing sa kaniyang dibdib ang aking pisngi. Lumuluha ako habang nakayakap ako kay Rev.

If you're loving the book, nel5s.org is where the adventure continues. Join us for the complete experience all for free. The next chapter is eagerly waiting for you!

"Rev, don't cheat on me, okay? Kapag ayaw mo na sa akin ay sabihin mo lang and let us end our relationship as early as we can while we did not hurt each other so much. Promise me that, Rev."

"I promise, Sweety."

"You do? Natatakot akong maloko ulit, Rev. Natatakot akong maranasan ulit ang panlolokong dinanas ko kay Farris. I can't afford picking up my broken heart's pieces from being broken apart again. Ang dami kong tiniis at inaral para lang maging buo ulit ang puso ko, kaya sana ay huwag mo itong babasagin tulad ng ginawa ni Farris."

Dumistansiya siya sa akin at pinatingala niya ako sa kaniya.

"I have experienced that cheating, Jen. Hindi ko kayang gawin sa ibang tao ang isang bagay lalo na kung alam ko gaano ito kasakit at kahirap lagpasan. Minsan na akong naloko at pinangako ko sa sarili ko na hindi ako mananakit ng ibang tao dahil naloko ako."

"I love you," sabi ko.

Sa halip na sumagot ay siniil niya nang halik ang aking mga labi.

His lips are smooth and sweet. Hindi ko napigilan ang sarili ko kaya naman ay kusa ko nang winelcome ang malikot niyang dila na paglaruan ang loob ng bibig ko.

Napahawak ako sa kaniyang matitigas na braso habang mapusok kaming naghahalikan.

Dinala ako ng mga hakbang ni Rev sa ibabaw ng sofa. Napaupo ako dahil sa malakas niyang pagtulak.

"Damn, Sweety, you're so hot," puri ko sa kaniya nang makita ko ang katawan niya matapos niyang punitin ang suot niyang puting long sleeve.

"And you are so sexy!" sabi niya nang hinubad niya na ako nang tuluyan.

Makapal ang damit ko kaya naman ay hindi na ako nagsuot ng bra. Tanging panty na lang ang natitirang saplot ko ngayon.

Hindi pa siya nakontento. Yumuko pa siya at agad niyang hinubad ang panty na suot ko.

Agad niyang nilabas ang kaniyang sandata at pumuwesto na siya sa gitna ng aking mga hita.

"Diretso agad aaaah?" tanong ko na may halong ungol nang pinasayad niya nang ilang beses ang ulo ng matigas at malaki niyang ari.

He made a half smile that revealed his dimple on his other cheek.

"You made me worry and anxious, Sweety. So, let us do it quickly!"

"Oooh fuuuck! You-You are so long ang big, Rev!" sabi ko nang bigla niyang binaon ang alaga niya sa aking butas.

Hinayaan niyang lumuwag ang aking butas bago siya kumiyod nang marahan.

"Aaaah oooh aaaah, Sweety. A-Ang sarap ng butas mo! Ooooh d-damn, My Sw-Sweety, ang dulas-dulas mo talaga oooh! W-What the f-fuck!? L-Labasan na ako agad oooh aaaaah aaaaah fuuuck shiiit ooooh damn!"

I spread my leg even wider to welcome his cum. Habang pinasisirit niya sa kaloob-looban ko ang kaniyang semilya ay nilamas-lamas ko ang aking sarili.

"Don't stop, R-Rev! 'Yan n-na aaaaah aaaaah aaaah aaaah ooooh aaaaah!" My flower finally released its nectar.

Matapos kaming nag quicky ni Rev ay agad na kaming bumihis at kumain agad.

Pumunta kami sa aming kama matapos kaming kumain. Dahil sa pagod ay nakatulog na siya agad.

Papikit na sana ang aking mga mata pero umilaw ang kaniyang smartphone.

Bumangon ako at inabot ko ang kaniyang smartphone. Binuksan ko ito. My heart skipped a beat when I read the message from Doctor Manolo. Tumingin ako sa mukha ni Rev matapos kong basahin ang mensahe. My tears sprouted from my eyes and traveled down my face.

Muli kung tiningnan upang basahin ang mensahe. I forced myself to believe that I misread the message but it is real.

From Doc Manolo:

Don't take it as a joke, Dude. You will not live long if you oppose having an operation. Pancreatic Cancer is not a joke, Dude. Please, take the risk. Binalik ko ang smartphone ni Rev matapos kong basahin ang mensahe.

Bakit kung kailan nakahanap na ako ng taong mamahalin ako ng buo at totoo ay saka pa siya mawawawala sa akin?

Humiga ako patakilid kay Rev at patuloy na nagdadalamhati.

Kaya pala hindi niya sinabi sa akin ang rason dahil alam niyang masasaktan ako kapag nalaman ko ang totoo.

Damn! Punit na punit na ang puso ko. Ayaw ko man itong sabihin pero napapagod na ako.